‘Als we met de brokken komen te zitten’ door mevr. C.M. Bos – Swytink op 29 juli 2018
Daar is weer dat verhaal van die brood- vermenigvuldiging, hoor ik u denken. Ik zie u haast al onderuit zakken, Het zal wel weer over ‘samen delen’ gaan. Wij hebben te veel en de anderen te weinig.
Nu kunnen we een hele leuke discussie houden over wie ‘die anderen’ dan wel zijn. Maar daar wilde ik het niet over hebben.
Ik wilde het hebben over het einde van de evangelie lezing. Het moment dat Jezus blijft zitten met de brokken, met de overblijfselen van een heel genoeglijk samenzijn. Twaalf manden maar liefst.
Nu is er in de Bijbel niets zo maar opgeschreven. 12 is een symbolisch getal. Het is ook het getal dat met de 7 het vaakst voorkomt. 7 is de optelsom van 3 en 4. Als je 3 en 4 met elkaar vermenigvuldigd krijg je weer 12. …….12 leerlingen, 12 sterrenbeelden, 12 maanden in een jaar / 12 maanden van 30 dagen levert 360 dagen. De 360 graden van een compleet ronde cirkel. En de cirkel staat voor het eindloze,. Daarmee is het getal 12 ook het getal van de volkomenheid.
Jezus zit dus bij de brokstukken van de heelheid, van de volkomenheid. Hoe dit zo gekomen is staat aan het begin van hoofdstuk 14 te lezen, ik heb het even verteld als inleiding op de lezing van vandaag. Johannes is dood. Johannes, haast familie, want de moeder van Johannes; Elisabeth, was immers familie van Maria de moeder van Jezus. Hij is onthoofd.
Als Jezus dit hoort gaat hij het water op. Het water, staat in de Bijbel symbool voor chaos, doodsdreiging. Zou Jezus misschien aanvoelen dat hij de volgende zou kunnen zijn.
Jezus is verslagen, het verlies zet zijn eigen wezen, zijn zijn op losse schroeven. Hij wil alleen zijn, en hij trekt zich terug, hij wil even van niemand iets weten. In die zelf gekozen eenzaamheid wil hij misschien weer proberen de scherven bij elkaar te vegen en dan weer verder te kunnen gaan.
Hoe herkenbaar!!
Bij wie stort niet zijn hele bestaan in als je slecht nieuws hoort wat betreft de eigen gezondheid of de gezondheid van je geliefden? Wie ziet niet zijn hele toekomst in scherven liggen als je iemand verliest aan de dood of aan het leven?. Wie voelt zich onbeschadigd na het bericht dat je je baan en dus je inkomen kwijt raakt??
Hoe je dacht dat je leven was, verandert in één klap in één grote puinhoop.
Als je na een dramatisch verlies, verwond en beschadigd met de brokken blijft zitten, dan hunker je naar rust. Het liefst verstop je je op zo’n moment, op een plaats waar niemand je kan vinden; Ik doe even niet meer mee. Voor mij is alles over.
Ga maar, leef maar, ik heb genoeg aan mijzelf.
Na die stilte, ………..of juist door die stilte ga je op zoek naar hoopvolle tekens in je herinneringen, die je weer houvast geven. Die je weer uitzicht bieden. Tekens die ervoor zorgen dat je weer grond onder de voeten voelt.
Hoe eerder alles weer is zoals het was, hoe liever.
Maar zo werkt het niet. Rouwen, verdriet over hetgeen verloren is een plaats in je bestaan geven, is heel hard werken. Dat vraagt tijd en nog veel meer geduld.
Jezelf terugtrekken kan even uitkomst bieden, helemaal in die eerste tijd van verdoving. Maar uiteindelijk heb je niet de kracht om zelf al die brokstukken weer bij elkaar te zoeken. En nog moeilijker is het om alleen van al die brokstukken weer een geheel te maken.
Daar heb je anderen bij nodig, mensen die je een hand reiken, Die je weer terug trekken in het leven.
Zo vergaat het Jezus ook. Of hij de mensen die te voet mee trekken ook ziet toen hij in de boot zat, dat vertelt het verhaal niet. Maar als Jezus zo ver is dat hij voet aan wal zet, ziet hij de grote menigte wel. Hij voelde diep medelijden met hen, en Hij genas hun zieken. Hij geeft Liefde en aandacht aan mensen die het nodig hebben.
Dan verschijnen de leerlingen, en het is al laat, ze zien het donker worden en nergens in de omgeving, een gelegenheid om voedsel of iets anders te kopen. Stuur het volk dus weg, zeggen ze. De leerlingen willen Jezus in bescherming nemen, zij zien alleen mensen die beslag leggen op Jezus, en zij vinden dat niet kunnen. De leerlingen willen Jezus in bescherming nemen. Zij willen Jezus nog koesteren en nog niet terug geven aan het leven.
Maar de werkelijkheid is anders, de menigte roept Jezus terug in het leven, juist omdat ze een beroep op hem doen. Juist omdat ze aan hem vragen datgene te doen wat hij kan en is: aandacht en warmte aan mensen geven. Het Bijbelse Woord laten zien door liefde , het Bijbelse Woord verbinden met gewone alledaagse liefde.
En vreemd; dan blijkt dat kleine beetje liefde en aandacht, wat hij hun kan geven genoeg,…Het blijkt zelfs ruim voldoende te zijn.
Dat hele kleine beetje wat hij heeft te geven, omdat hij nog zo opgeslokt wordt door het verdriet . Die 5 broden en 2 vissen, blijken meer dan voldoende te zijn. Het voedt niet alleen de mensen om hem heen, maar ook hemzelf. Hij houdt zelfs nog over.
Jezus weet zich door het zegenen, breken en delen ook getroost en geheeld. Het verdriet maakt plaats voor nieuwe kracht. Zowel de menigte als Jezus zelf kunnen weer verder, want ze zijn gevoed en gesterkt op zowel lichamelijk als geestelijk niveau.
Mensen hebben mensen nodig. Mensen die naast je staan in een rouwproces. En ook het verlies van je baan, of het verlies van gezondheid zorgt voor een rouwproces. Mensen die er gewoon maar zijn, die naar je omzien, aandacht voor je hebben. Mensen die je optillen als je, zwaar van het verdriet, weer valt. Mensen die je steunen met woorden van troost, mensen die je voeden met hun liefde en hun warme aandacht en aanwezigheid. En zo begint het echte wonder: het wonder van de genezing. En die genezing begint met het bij elkaar rapen van de scherven.
Een klein beetje aandacht blijkt, net als dat kleine beetje brood en vis, voor die grote menigte, wonderen te kunnen verrichten. Het kleine beetje aandacht wordt gestuurd vanuit het hart, vanuit de liefde en zorg voor elkaar, vanuit de compassie. In het kleine, in het grootse omzien naar elkaar daar is de Eeuwige Zelf te ontmoeten.
Daar is God te vinden. Daar blijkt eenvoudige troost, overvloed tot gevolg te hebben, overvloed aan eten, warmte en liefde.
In de ogen van de mensen die naar je omzien is God te ontmoeten. Aan de handen van de mensen die je overeind helpen, kun je opstaan. De warmte waarmee mensen elkaar kunnen tegemoet treden geneest. Deze gewone dingen bewerken nieuwe kracht en levenszin.
Daar gaat de eerst lezing over, het water, het brood, de wijn en de melk. Geniet zonder geld, koop zonder te betalen. Pak maar, neem maar…… Het geestelijk voedsel dat wij elkaar geven voedt mensen meer dan gewoon aards eten en drinken. Het aardse voedsel moet in onze maatschappij betaald worden, maar het geestelijk voedsel wat wij elkaar, kosteloos, kunnen geven is eigenlijk onbetaalbaar. Zo kostbaar is het voor de mens die naar de brokstukken van zijn leven zit te kijken.
Hopelijk zijn het nu brokken van kracht en troost geworden, reserve voedsel voor moeilijker dagen.
Rouwen is hard werken, en het vraagt veel tijd, of je nu Jezus heet, of Elisabeth, Maria, Gerda, Theo of Hans.
Maar het is te doen, een uitweg uit het tranendal vinden, gesterkt en gesteund.
Mensen kunnen voedsel zijn voor elkaar, Ik hoop dat wij voedsel willen zijn voor elkaar.
Amen..