‘Avondgebed’ door ds. Matthy Bijleveld in de Oudejaarsdienst van 2018

Psalm 90:

God:
U bent het al goede, wij streven naar het goede. Dat is de zin van ons leven. In de kerk beleven wij ons leven en streven we samen naar het goede. We staan elkaar daarin bij. Dat doen we vanuit de ontroering over ons bestaan. Het leven is soms kort en soms lang. Vervul ons nu met uw liefde.
Een jaar is niet niets. Het zijn 365 dagen. Met het ouder worden lijken die dagen elkaar snel op te volgen. Maar elke dag is er een. En juist als we ouder worden is elke dag kostbaar. We kijken op de drempel van het nieuwe jaar, 2019 nog een keer achterom. Wat heeft 2018 ons gebracht? Wat hebben wij ervan gemaakt? Nu, op 31 december zien we nog rozen bloeien, hier en daar staan nog takjes lavendel paars te pronken. Naast de winterjasmijn, wat normaal is voor de tijd van het jaar. Een jaar waarin we indringend bewust werden gemaakt van de grenzen van de draagkracht van de natuur. Dat we niet langer kunnen wachten met zorgvuldiger omgaan met de grondstoffen die we hebben. De natuur moet zich niet tegen ons gaan keren.

Wie eerlijk naar wereld als geheel kijkt beseft dat er veel onrecht is. Er zijn ook goede ontwikkelingen. Dat laten feiten uit de wetenschap ons zien. Minder mensen ziek wereldwijd.  Uitbuiting door slaven, we vinden met elkaar dat dit niet meer kan. Officieel zijn er wetten die slavernij verbieden. Toch verdienen mensen wereldwijd niet hetzelfde, zelfs niet in verhouding met de kosten van levensonderhoud.
Als we geloven dat God het al goede is en wij die principes willen volgen dan streven we naar het goede.
We bezinnen ons daarop en denken na over onszelf. Wat is nu werkelijk onze verantwoordelijkheid? We hebben beelden nodig die ons daartoe oproepen.  Deze week hoorde ik dit:
’Herinneren wij ons het beeld van de eerste astronaut op de maan, de mens die daar de eerste stap zette?  Maar weet u ook wie de eerste traan liet op de maan?
…
Het was een astronaut die Sheppard heette. De heer schaapherder dus. Toen hij de aarde boven de horizon zag opkomen moest hij huilen. Zo mooi, zo kwetsbaar. Die aarde.  Zo het beschermen waard.
Als God het al Goede is en wij God willen volgen dan is de zin van ons leven het goede te doen.
De wereld wordt opstandig en wordt dat als wij niet die weg gaan. Het is onze opdracht.
God is niet de God die iets voor ons gaat regelen. God verleidt ons op de weg van het goede.
Maar is machteloos als we die weg niet gaan. Over machteloze woede gaat het in psalm 90.

We hoeven ons maar te verwonderen over het leven om te voelen dat we te kort schieten.
‘Wie kent de kracht van uw toorn?’  Deze woorden uit de psalm kunnen we beter vertalen met: ‘Weten we wel waar we mee bezig zijn?’

Het afgelopen jaar was een jaar van mooie ontmoetingen en vieringen. Een jaar met goede dingen.
Daarin zien we het hoopvolle. Met een kleine groep mensen proberen we deze geloofsgemeenschap in stand te houden. Dragen we bij aan noden in ons dorp en steunen we de landelijke kerk bij gekozen wereldwijde projecten, die mensen in nood steunen. Wij willen solidair met hen zijn. Zo dragen wij bij, in kleine stappen. Stappen die er toe doen.
De Kloosterkerk wil ook de mensen die in de rand met haar verbonden zijn bijstaan door aandacht voor hen te hebben. Via de Wijkhoofden, de ouderlingen pastoraat, de dominee. Allen zijn ze alert op het geestelijk wel van haar leden. Op diaconaal vlak willen we ook nood dichtbij, vooral van kinderen die buiten de boot dreigen te vallen, in the picture te krijgen, om hen te steunen.
Dat valt niet mee, want mensen geven niet graag toe dat ze het niet zelf redden.
We zoeken hierin een weg die recht doet aan de onafhankelijkheid van mensen. En hen verder helpt zonder dat dit hun eigen waarde schaadt.

In de gemeente zijn er veel leden op een praktische manier actief. Op zondag is het pad geveegd, de koffie gezet. Er werd een kruis van berkenhout getimmerd, een Adventsschikking van een boomstronk, de kerk opnieuw prachtig versierd met Kerst. En straks ook weer gezamenlijk schoongemaakt.
Muziek wordt geoefend thuis. We studeren liederen in. Bloemen gekocht en gebracht.

Zodat wij met zijn allen hier een geestelijk onderdak hebben. Een plek om het geheim van ons leven ruimte te geven. En elkaar te ontmoeten.

In het midden van dit jaar stokte ons gemeente-zijn toen we plotseling een spin in het web of de smeerolie bij al deze activiteiten moesten missen toen Enno  verongelukte. We konden het niet geloven. Het was niet te bevatten. Langzaam werd duidelijk dat het wel was gebeurd.

In een viering in de kerk hebben we ons verdriet, onze verslagenheid gedeeld. Ons voorbereid op zijn afscheid. Nog voelt zijn gezin, nog voelen wij hier in de kerk het gemis. Wij missen Enno.
Maar we bleken niet verslagen. Met elkaar gaan we door. En onze onderlinge verbondenheid is misschien wel gegroeid.

‘God, er kan zoveel beter in deze wereld. Wíj kunnen beter. Wij zijn niet volmaakt. We maken fouten, schieten te kort. Zo zijn wij gebouwd. Dat maakt ons menselijk.
Wees niet te lang boos. Schijn met het licht van uw Aangezicht over ons. Geef ons elke dag nieuwe energie, nieuwe moed. Dat wij ons blíjvend inzetten voor het goede.

Zodat wij ons voortbewegen richting u; al Goede God. Dat ontroering over uw mooie schepping, onze aarde ons drijft. Dat wij de hoop op een doorbraak niet opgeven. Elke kleine daad van goedheid doet er toe.’

De schrijver van psalm 90, van eeuwen geleden, kende ook ons tekortschieten. Vanuit een eeuwenoude kijk op de mens spreekt hij ons moed in..  Zodat wij het streven naar het goede niet uit wanhoop opgeven.
‘God, ontferm u over uw mensen. Vervul ons in de morgen met uw liefde. Met die liefde redden wij het. Met die liefde geven wij niet op al heeft onze wanhoop over ons eigen tekortschieten ons soms flink in de greep…

Geef ons vreugde. Schenk ons vertrouwen. In onszelf. In elkaar. In onze samenleving. Dat wij u volgen op de weg van het goede.’ Er is een belangrijk perspectief voor onze wereld. Het perspectief vanaf de maan. Het is het perspectief van de Eeuwigheid, van God. Eigenlijk ook het perspectief van de eerste traan op de maan. Met ontroering en ontferming bewogen.
‘Laat ons op de drempel van het nieuwe jaar uw genade ervaren! Inspireer ons met uw Goedheid.’ Dat ook wij elkaar met goedheid en royaal gevoel tegemoet treden in 2019!
Iemand heeft gezegd: we moeten zeggen het jaar 02019. Het is de bedoeling dat die nul ooit een 1 wordt.
Iemand heeft gezegd: Laten we eens wat licht uitdoen dan zien we de sterren beter.
Zodra we de sterren beter zien zullen we ook onszelf beter begrijpen.’

Amen.